Voici un article déchirant et accablant de Marilis Margomenou publié par Courrier international, traduit de l'article d'origine du quotidien Kathiremini.
Grèce Crise : Les enfants qu’on abandonne … Reportage
Courrier International 12.01.2012 | Marilis Margomenou
Les orphelins de la crise
Selon les services sociaux, les cas d’abandon d’enfants, que les familles ne peuvent plus nourrir, se sont multipliés ces derniers mois. Reportage
Un soir, Anna était encore à l’école. Et sa maman ne venait toujours pas venir la chercher. Les instituteurs ne savaient pas quoi faire. Puis la petite a sorti de sa poche un papier. C’était une note qu’elle ne pouvait déchiffrer à son âge. “Anna, je ne viendrai pas te chercher ce soir. Je n’ai pas d’argent, je ne peux plus m’occuper de toi. Pardon. Ta maman”. La personne qui raconte cette histoire m’en parle comme d’un cas quotidien. “Dans cette situation, que pensez-vous que l’école puisse faire ? Ils ont appelé le juge pour enfants et ce dernier nous l’a envoyé”, témoigne Stratos, responsable d’un centre d’accueil pour enfants en détresse.
Tout cela n’a rien d’un livre de Dickens. Cela se passe aujourd’hui, dans une banlieue d’Athènes. La maman d’Anna n’est pas folle. C’est une jeune femme qui a perdu son travail et a paniqué. Il y en aurait des centaines comme elle aujourd’hui en Grèce. Des parents, tombés dans une impasse économique et qui ne peuvent plus s’occuper de leurs enfants.
“Il y a encore deux ans, 95 % des admissions dans nos centres d’accueil concernaient des cas de mineurs maltraités”, explique Marine, qui travaille depuis dix-neuf ans dans un de ces centres. “Alors qu’aujourd’hui, la moitié des demandes vient de parents très pauvres. Huit fois sur dix, ce sont des familles monoparentales qui n’ont pas de parents autour d’eux”, poursuit-elle.
”Le plus souvent, les enfants viennent avec leur mère. Elle leur montre la chambre, le lit et me présente. Puis elle s’en va en disant ‘je t’aime’ et l’enfant reste collé à la porte en voyant sa mère s’éloigner”, raconte encore Marina, qui succombe à l’émotion en racontant ces scènes de séparation. “Ces enfants ne crient pas, ne pleurent pas. Ils restent plantés devant la porte jusqu’à ce que l’ombre de leur maman disparaisse. Quand il y a des frères et sœurs, on ne peut pas les séparer immédiatement. Surtout le premier soir. On les met dans des lits séparés puis ont les retrouve dans le même quelques instants plus tard, enlacés, pour être certains de ne pas se perdre…”.
En principe, ces foyers ne sont pas destinés à ce genre de situations. Pour les familles pauvres, il y a les services sociaux. Mais la pauvreté n’arrive jamais seule. “L’autre jour, on a eu le cas de cette petite fille”, raconte une assistante sociale. “Elle avait trois ans et elle ne connaissait pas plus de quinze mots. Les médecins l’ont auscultée, elle se portait bien. Son père travaille du matin au soir sur des chantiers, sa maman est handicapée et ils ne pouvaient plus s’occuper de leur enfant. Quand personne ne te parle, comment peut-on apprendre la langue ?”. La pauvreté conduit à la destruction du foyer et parfois aux mauvais traitements, témoignent encore les responsables des services sociaux. Ainsi, beaucoup de parents, avant d’arriver à l’extrême déchéance, préfèrent leur confier leurs enfants.
“Un jour, j’ai trouvé une femme à l’entrée du foyer, tenant sa fille par la main”, reprend Marina. “Elle lui disait : ‘Ne crois pas que maman ne t’aime pas. Elle t’adore, mais elle n’a pas de quoi te nourrir. Ici, les gens sont gentils, tu verras’. Que voulait faire cette mère ? Laisser son enfant chez nous et repartir ? Quel que soit le nombre d’années passées dans ce métier, il y a des choses qu’on n’accepte pas. Comme l’image de cette femme qui tient son enfant par la main et lui explique qu’elle va l’abandonner”, conclut Marina.
SANTÉ Quand les urgentistes soignent des rhumes
Au guichet des urgences pédiatriques, trois infirmières se tiennent derrière la vitre et accueillent les nouveaux patients. Là, c’est un père avec sa fille de sept ans. “Elle est brûlante de température, et elle tousse”, explique-t-il alors que la petite, qui ne peut atteindre la hauteur du guichet, s’emploie à donner des coups de pieds sur le mur en plastique blanc. Ils prennent un ticket et rejoignent la longue file d’attente. Aux urgences pédiatriques, les véritables cas d’urgence sont très rares, explique dans son reportage le journal grec Kathimerini.
En revanche, des familles paupérisées préfèrent venir soigner leurs enfants ici plutôt que chez les généralistes ou les pédiatres à cause des prix pratiqués. Pour Theodore, père de famille, c’est la seule solution. “Ici, on ne va débourser que cinq euros, alors que chez le pédiatre, cela peut aller jusqu’à cinquante euros. Alors, je préfère attendre trois heures…”. Ce jour-là, il ne pleut pas et les médecins vont ausculter la plupart des enfants dans la cour, sur le parvis de l’hôpital, poursuit le journal. Et les files d’attentes sont de plus en plus longues au fur et à mesure que le temps passe..
«Δεν θα γυρίσω να πάρω την Αννα. Συγγνώμη»
Γονείς σε απόλυτη φτώχεια ζητούν να αφήσουν το παιδί τους στα χωριά SOS
Της Μαριλης Μαργωμενου
Η Αννα ήταν ακόμα στον παιδικό σταθμό. Είχε πάει απόγευμα και η μαμά της δεν είχε εμφανιστεί. Οι νηπιαγωγοί δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ωσπου το κοριτσάκι έβγαλε κάτι απ' την τσέπη του. Ηταν ένα σημείωμα: «Δεν θα γυρίσω να πάρω την Αννα. Δεν έχω λεφτά, δεν μπορώ να τη μεγαλώσω. Συγγνώμη. Η μαμά της».
Ο άνθρωπος που μου λέει την ιστορία την διηγείται σαν κάτι συνηθισμένο. Ο Στ. Σιφνιός είναι υπεύθυνος της κοινωνικής υπηρεσίας στα Παιδικά Χωριά SOS. «Οι νηπιαγωγοί κάλεσαν την Εισαγγελία», λέει. «Και ο εισαγγελέας έστειλε το παιδί σ' εμάς».
Ολα αυτά δεν έγιναν σε κάποιο βιβλίο του Ντίκενς. Εγιναν σε μια συνοικία της Αθήνας. Η μαμά της Αννας δεν είναι τρελή. Είναι μια κοπέλα που έχασε τη δουλειά της και πανικοβλήθηκε. Σαν την ιστορία της, υπάρχουν τουλάχιστον πεντακόσιες ακόμη ιστορίες. Σήμερα στην Ελλάδα πεντακόσιοι γονείς είναι σε τέτοια οικονομική κατάσταση, που ζήτησαν στα Παιδικά Χωριά SOS να αφήσουν εκεί το παιδί τους.
«Μέχρι πριν από δύο χρόνια, το 95% των αιτημάτων είχε να κάνει με κακοποίηση. Αποφάσιζε ο εισαγγελέας πως κινδυνεύει το παιδί», λέει στην «Κ» η κοινωνική λειτουργός των Χωριών SOS, Π. Βασταρούχα. «Τώρα τα μισά αιτήματα είναι από γονείς σε απόλυτη φτώχεια. Οκτώ στις δέκα φορές είναι Ελληνες, τις πιο πολλές φορές μονογονεϊκές οικογένειες, συνήθως χωρίς άλλους συγγενείς».
Η κυρία Μαρίνα εδώ και 19 χρόνια είναι μητέρα στα Χωριά SOS. Εκείνη ζει την ιστορία από την άλλη πλευρά. «Το καινούργιο παιδάκι το φέρνει στο σπίτι μας η μαμά του», λέει. «Του δείχνει το κρεβάτι του, του δείχνει το δωμάτιό του, του δείχνει εμένα. Και μετά, «σ' αγαπάω» λέει, και φεύγει. Και το παιδάκι μένει στην πόρτα». Το ακούω στη φωνή της.
Στέκονται και κοιτάζουν
Η κυρία Μαρίνα κάνει προσπάθεια για να συνεχίσει. «Κανένα τους δεν φωνάζει», λέει. «Στέκονται στην πόρτα και κοιτάζουν μέχρι να χαθεί η μαμά τους. Αν είναι αδελφάκια, δύο ή πιο πολλά, εκείνο το βράδυ δεν μπορείς να τα χωρίσεις. Τα βάζεις το καθένα στο κρεβάτι του και δέκα λεπτά μετά γίνονται ένα κουβάρι, μαζεύονται όλα μαζί ξανά, να αγγίζουν το ένα το άλλο».
Κανονικά, τα Χωριά SOS δεν δέχονται παιδιά που η οικογένειά τους είναι απλώς φτωχή. Γι' αυτές τις οικογένειες υπάρχει πρόγραμμα στήριξης στο σπίτι. Αλλά η απόλυτη φτώχεια δεν πάει σχεδόν ποτέ μόνη της. «Ηρθε ένα κοριτσάκι εδώ και νόμιζα πως έχει πρόβλημα. Τριών χρόνων, δεν ήξερε ούτε 15 λέξεις», λέει η κοινωνική λειτουργός. «Το είδαν οι γιατροί και είπαν πως η υγεία του είναι μια χαρά. Ο μπαμπάς του στις λαϊκές, η μαμά του τυφλή, το είχαν εγκαταλείψει το παιδί. Οταν δεν σου μιλάει κανείς, πώς να μάθεις λέξεις;». Η φτώχεια οδηγεί στην παραμέληση, ακόμα και στην κακοποίηση. Κάποιοι άνθρωποι, πριν φτάσει το παιδί τους εκεί, διαλέγουν την άλλη λύση. Οσο ακραία κι αν φαίνεται σ' εμάς.
«Εβγαινα απ' το Χωριό να πάρω γάλα για τα δικά μου τα παιδιά», λέει η κυρία Μαρίνα. «Στην κεντρική πύλη ήταν μια γυναίκα μ' ένα κοριτσάκι. Δεν ήξερε ότι εγώ είμαι μητέρα SOS, δεν με είδε καν. Κρατούσε το παιδί της όρθια και του μιλούσε. «Μη νομίζεις πως η μαμά δεν σ' αγαπάει. Σε λατρεύει η μαμά, αλλά δεν έχει να σου δώσει φαγητό. Αυτοί οι καλοί άνθρωποι εδώ...». Νόμιζε πως θα μπει μέσα, θα βρει κάποιον να αφήσει το παιδάκι και θα φύγει». Η κυρία Μαρίνα κρατάει με το χέρι της το μέτωπό της. Οσα χρόνια κι αν είσαι εδώ, μερικά πράγματα δεν τα συνηθίζεις ποτέ. «Το κρατούσε απ' το χέρι», λέει. «Κι αυτό δεν μιλούσε. Μόνο είχε σηκώσει το κεφαλάκι του και την κοίταζε. Δεν ξέρω τι έγινε μετά. Εφυγα. Είχα να πάρω γάλα στα δικά μου τα παιδιά».
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire